همت (عرفان)

از ویکی‌پدیا، دانشنامهٔ آزاد
همت

همت (به انگلیسی: Diligence ; Zeal) جوشش یا همت، سعی و کوشش است که برای انجام کاری صورت می‌گیرد، و به آرزوها و تصمیمات گفته می‌شود. همت اصطلاحاً عبارت است از قصد و توجه دل به تمام قوای روحانی و هدایت آنها به سوی حق برای وصول به کمال برای خود یا برای دیگران.

واژه‌شناسی[ویرایش]

همت عالی به معنی عزم راسخ و قوی است.

این واژه به اخلاص نسبت به شیء یا شخص معینی نیز گفته می‌شود و به این معنی مترادف حماسه (پهلوانی) و حمیّت و جوانمردی است.[۱]

جمع کردن توجه و اراده به واسطه قوت روحانیت نفس را «همّت» گویند[۲]

جستارهای وابسته[ویرایش]

منابع[ویرایش]

  1. جمیل صلیبا؛ منوچهر صانعی دره بیدی، 'فرهنگ فلسفی،، انتشارات حکمت - تهران، چاپ: اول، ۱۳۶۶ ص ۶۷۵
  2. ابوالفضل هاشمی ئی، تبیین مسئله «همّت» عارف و نقش آن در انجام اعمال خارق‌العاده، حکمت اسلامی، سال چهارم، شماره اول، پیاپی ۹، بهار و تابستان ۱۳۹۴